Peter Genyn maakte de overstap van rolstoelrugby naar atletiek. Ontdek zijn verhaal
Moeten wij u Peter Genyn nog voorstellen? Paralympisch kampioen op de 100 en 400 meter in Rio en meerdere keren wereld -en Europees kampioen. De Paralympiër van het jaar in 2018 is ondertussen uitgegroeid tot één van de boegbeelden van de Belgische Paralympische delegatie. Maar voor zijn atletiekcarrière was Peter een sleutelspeler binnen het Belgisch rolstoelrugbyteam. Samen met ex-ploegmaat en huidig assistent-coach van de Franse nationale ploeg Bob Vanacker blikken we terug naar hoe het allemaal begon.
Peter Genyn wordt op 24 december 1976 geboren in Brasschaat. Op zestienjarige leeftijd breekt hij zijn nek na een duik in ondiep water. De diagnose luidt tetraplegie of verlamming van de borst tot aan de voeten. Tijdens zijn lange revalidatie komt hij in 1994 in contact met rolstoelrugby, de eerste en enige teamsport voor mensen met zowel arm- als beenuitval. Bob Vanacker start op hetzelfde moment met rolstoelrugby, beide spelers worden verliefd op de sport. Een start van een mooie periode in de geschiedenis van ons nationaal rolstoelrugbyteam.
Zowel Bob als Peter waren 20 jaar vaste waarden binnen het Belgisch team. Met Bob Vanacker als kapitein en Peter Genyn als toen al één van de snellere spelers zette het nationaal team heel wat mooie prestaties neer. Zo namen ze deel aan de Paralympische Spelen van Athene en Londen. In Athene 2004 waren ze zesde, in 2012 eindigden ze op de zevende plaats in Londen. Op Europese en wereldkampioenschappen was het team altijd van de partij. Na enkele podiumplaatsen werden ze in 2009 Europees kampioen rolstoelrugby. Hét hoogtepunt van deze generatie. Bob Vanacker getuigt:
“Met onze generatie hadden we een sterke ploeg die meedeed voor de medailles. We hebben enkele mooie medailles en ereplaatsen behaald. Het is één hechte ploeg vol vrienden.”
In 2013 kende Peter Genyn opnieuw een zware tegenslag. Hij brak zijn heup en dijbeen en moest een kruis maken over zijn succesvolle carrière in het rugby. Een emotioneel zware periode volgde. Om in goede conditie te blijven ging hij met een wheeler op de weg rijden. Peter ontdekte zijn tweede passie. Bob Vanacker weet ons te vertellen dat zijn teamgenoten van toen er van overtuigd waren dat Peter talent zou hebben voor het wheelen.
“Voor Peter stopte, was er een Fin die reeds overgeschakeld was van rolstoelrugby naar atletiek. Hij won vervolgens goud op de Paralympische Spelen van Londen in 2012. Op dat moment zeiden we dat Peter ook veel kans zou maken om bij de top in het wheelen te horen. Toen hij de switch maakte, was ik ervan overtuigd dat hij medailles ging behalen op Europese kampioenschappen en wereldkampioenschappen.”
Door zijn rugbyverleden wist Parantee-Psylos dat hij snel was en stelde de federatie hem voor om atletiekwedstrijden uit te proberen. In 2014 eindigde de voormalig rolstoelrugbyspeler in Zwitserland meteen derde op zijn eerste wedstrijd in aanwezigheid van de Europese top. Later dat jaar kaapte hij ook de zilveren medaille weg op het EK in Swansea, Engeland. In 2015 kroonde hij zich in Doha tot wereldkampioen op zowel de 100 meter als 400 meter rolstoelsprint. Op de Paralympische Spelen in Rio een jaar later haalde hij opnieuw de dubbel binnen. In 2017 werd Genyn dubbel wereldkampioen, het jaar nadien dubbel Europees kampioen. Het leverde hem twee keer op rij de titel van Paralympiër van het Jaar op. In 2019 en 2021 won hij telkens goud op de 200 meter en zilver op de 100 meter op respectievelijk het WK in Dubai en het EK in Bydgoszcz.
De switch van Peter zorgde voor een aderlating in het rugbyteam. Peter was één van de sleutelspelers die voor de scores zorgde. Volgens Bob zorgde dit voor een verzwakking van de nationale ploeg. Maar Peter was niet de enige die het rolstoelrugby voor bekeken hield. “Peter en ik zijn eigenlijk op hetzelfde moment gestopt met rolstoelrugby. We zijn beiden begonnen in 1994 en hebben 20 jaar op hoog niveau gespeeld. We mogen zeker trots zijn op de prestaties die we hebben neergezet. We waren ook alle-twee door een blessure genoodzaakt om een punt te zetten achter onze sportieve rugbycarrière. Peter koos voor een andere sport, terwijl ik actief ben gebleven in het rugby als coach.”
Na het afscheid van Bob en Peter bij het Belgisch team viel de ploeg uit elkaar. Het einde van een gouden generatie. Een gouden generatie met een Europese titel op zak, een generatie die meerdere malen schitterde op een EK of WK. Een generatie die twee keer aanwezig was op het hoogste niveau, de Paralympische Spelen. “Het is jammer dat ons werk niet kan worden verder gezet, maar in België is de vijver gewoon te klein om opnieuw een Belgisch team op niveau te krijgen. Het is heel moeilijk om vervangers te vinden voor de spelers die gestopt zijn” concludeert Bob Vanacker.
Bob Vanacker, ondertussen assistent-coach van het Frans nationaal team, is juist aangekomen in Tokyo als ik hem bel. Met de Franse ploeg zijn ze geen favoriet, maar hoopten ze wel om als outsider een medaille te veroveren. “We hebben een goede ploeg, maar nog niet sterk genoeg om mee te strijden voor de medailles. Ons doel is om een goed tornooi te spelen. Deze Spelen zijn maar een tussenstap in ons project met als doel Parijs 2024.”
Peter Genyn stapte over naar atletiek, Bob Vanacker werd coach. Iedereen ging zijn eigen weg, elk van hen deed zijn eigen ding. Ze verloren elkaar uit het oog, maar sport brengt ze terug samen. Ze treffen elkaar opnieuw, in het land van de rijzende zon op de Paralympische Spelen in Tokyo.
Peter rijdt morgen de finale van de 100 m rolstoelsprint. Alle ogen om 13u46 op Peter gericht
Wil je net als Peter G-sport beleven op jouw manier? Laat het ons weten via www.parantee-psylos.be/beleefgsport
